Historia islamu w Kukrii, część pierwsza – zręby i upadek

Niniejszy tekst, stanowiący przyczynek do poważniejszych i głębszych badań ma nakreślić szkicowo mechanizm rozprzestrzenienia się Wiary wśród mieszkańców Kukrii. Temat ten jest szczególnie ciekawy, nie tylko dlatego że dotyczy nas samych, ale także dlatego, że przyjęcie Islamu na terytorium Półwyspu Kukryjskiego jest jednym z bardzo rzadko spotykanych przypadków późnej ekspansji religijnej.

Mam nadzieję, że tekst ten, pisany przez Wiernego jako relacja historyczna, ale poruszająca i wątki związane ściśle z Wiarą, znajdzie uznanie zarówno wśród mieszkańców Kukrii, jak i zagranicznych historyków.

Nasza wiara pojawiła się na Półwyspie około szesnastego wieku – nie znamy jednak kierunku z jakiego przybyła. Z tego okresu pochodzą pierwsze doniesienia o grupach muzułmanów i wznoszonych meczetach. Islam jednak nie spotkał się z należytym przyjęciem. Powstało zaledwie kilka społeczności Wiernych – jednak pozostawały one izolowane, głównie w nadmorskich miasteczkach. Było to typowe dla mocno podzielonego społeczeństwa Półwyspu, gdzie mozaika kultów i religii nakładała się na mozaikę kast i etnosów.

Tym, co wyróżniało ówczesne społeczności była pełna inkluzywność Wiary – wśród muzułmanów można było spotkać przedstawicieli dawniej wielu kast i narodowości. W samych społecznościach panowała wśród nich względna równość – wyjąwszy jedynie pewne różnice starszeństwa rodów i oczywiście stanu posiadania.

Pomimo tak inkluzywnego charakteru społeczności Wiernych, ich liczba nie rosła. Jedną z przyczyn był fakt, że przez to wspomniane przyjmowanie wszelkich kast, dominujące społeczeństwo kukryjskie spoglądało na muzułmanów jako niższych, splugawionych kontaktami z najniższymi kastami. Niosło to za sobą prześladowania, które srogo dotykały Wiernych. Wielu praktykowało wówczas takiję, czyli pozorne wyrzeknięcie się Wiary dla uniknięcia śmierci.

Na początku dwudziestego wieku Islam zdawał się więc być skazany na zapomnienie, jako religia stale kurczącej się mniejszości, obecny tylko w kilku największych miastach. Prześladowania nasiliły się w okresie wojen i konfliktów – podboje Ciżby Surmeńskiej i sprzymierzonej z nią Morwańskiej Republiki Alby (obejmującej wówczas całą Kukrię) spowodowały wielkie zamieszanie i wewnętrzne konflikty.

W takiej oto sytuacji, w marcu roku 1907, Ali Ismail, młody mufti z Nejvy (Realta) uciekł z miasta po tym, jak miejscowa społeczność Wiernych została rozbita i rozproszona przez mieszkańców, sprowokowanych przez lokalne władze szukające ujścia dla niezadowolenia z wojny. Ali Ismail, wówczas niespełna czterdziestoletni, skierował się w swojej ucieczce na północny wschód, chcąc ujść prześladowaniom państwa Albijskiego dzięki ukryciu się wśród wojowniczych i niezależnych Pahasztunów.

Koniec cześci pierwszej.